آنژیوگرافی یک روش تشخیصی برای گرفتگی های شریان های عروقی است و به عنوان یک روش درمانی شناخته نمی شود. اما با گذشت زمان و پیشرفت ابزارآلات مربوط به رگ نگاری، پزشکان تصمیم گرفتند که به غیر از تشخیص، برخی از گرفتگی ها را با این روش درمان کنند، بدین صورت روش آنژیوپلاستی نیز ایجاد شد.
آنژیوپلاستی یک روش بدون جراحی است که نیاز به هیچ بریدگی خاصی ندارد و حداقل تهاجم را نیز دارا می باشد. آنژیوپلاستی می‌تواند تنگی و انسداد شریان های عروقی و همچنین ترمیم آن ها را به خصوص در عروق قلبی انجام دهد. چنانچه انسدادهای رگ ها زیاد باشد در بعضی موارد پزشک تصمیم میگیرد تا بجای آنژیوپلاستی یا استنت گذاری، عمل قلب باز انجام شود.
این عمل که حدودا ۱ ساعت به طول می انجامد (آنژیوپلاستی بین ۰ دقیقه تا ۲ ساعت متغیر است اما عموما ظرف ۱ ساعت به پایان می رسد). نیازی به بیهوشی کامل ندارد و عموما با بی حسی موضعی یا بیهوشی خفیف به شکلی که بیمار در طی عمل بیدار است انجام می شود.
برخی از اقدامات وجود دارد که باید قبل از عمل انجام شود از جمله آنکه با کاتتر درون وریدی، برخی مایعات مثل آرام بخش و رقیق کننده (جهت کم شدن لخته شدن خون) مثل آنتی کواگولانت را به بدن تزریق کنید و بعد از آن عمل شروع شود.
در عمل آنژیوپلاستی پزشک یک بالون را که مثل یک بادکنک کوچک است را بصورت موقتی در جایی که شریان عروقی دچار گرفتگی شده به مدت چند ثانیه قرار داده و آن را باد می کند تا رگ کاملا باز شود. بعد از انجام این عمل رگ باز شده و به روند طبیعی خود بازمیگردد اما اغلب نیز برای جلوگیری از انسداد مجدد از یک فنر به نام استنت استفاده می شود که در رگی که دارای انسداد است قرار داده می شود.
البته قرار دادن یک فنر در رگ آنچنان کار ساده ای هم نیست، در برخی از بیماران بعد از کارگزاری فنر در رگ خون به شکل حادی لخته می شد که پزشک مجبور می شود بیمار را مجددا به اتاق آنژیوگرافی برده و آنژیوپلاستی کند. این اتفاق گاها منجر به مرگ بیمار می شد. اضافه کردن مایعاتی که موجب رقیق شدن خون می شود به همین علت انجام می شود.
بطور کلی روش آنژیوپلاستی در مقایسه با عمل جراحی مثل جراحی بای پس سرخرگ کرونر درد بسیار کمتری دارد و بهبودی آن در زمان زودتری رخ می دهد. همچنین یکی از روش های موثر در زمان حمله قلبی برای باز کردن سرخ رگ همین روش آنژیوپلاستی است.