منشور حقوق بیمار

ارائه خدمات سلامت باید:

– شایستۀ شأن و منزلت انسان و با احترام به ارزش ها ، اعتقادات فرهنگی و مذهبی باشد.
– بر پایۀ صداقت، انصاف، ادب و همراه با مهربانی باشد.
– فارغ از هر گونه تبعیض از جمله قومی، فرهنگی، مذهبی، نوع بیماری و جنسیتی باشد.
– بر اساس دانش روز باشد.
– مبتنی بر برتری منافع بیمار باشد.
– در مورد توزیع منابع سلامت ، مبتنی بر عدالت و اولویت های درمانی بیماران باشد.
– مبتنی بر هماهنگی ارکان مراقبت اعم از پیشگیری، تشخیص، درمان و توانبخشی باشد.
– به همراه تأمین کلیة امکانات رفاهی پایه و ضروری و به دور از تحمیل درد و رنج و محدودیت های غیرضروری باشد.
– توجه ویژه ای به حقوق گروه های آسیب پذیر جامعه از جمله کودکان، زنان باردار، سالمندان، بیماران روانی، زندانیان، معلولان
ذهنی و جسمی و افراد بدون سرپرست داشته باشد.
– در سریع ترین زمان ممکن و با احترام به وقت بیمار باشد.
– با در نظر گرفتن متغیرهایی چون زبان ، سن و جنس گیرندگان خدمت باشد.
– مراقبت های ضروری و فوری (اورژانس)، بدون توجه به تأمین هزینۀ آن صورت گیرد. در موارد غیرفوری (الکتیو) براساس ضوابط تعریف شده باشد.
– در مراقبت های ضروری و فوری (اورژانس)، در صورتی که ارائه خدمات مناسب ممکن نباشد، لازم است پس از ارائه خدمات ضروری و توضیحات لازم، زمینۀ انتقال بیمار به واحد مجهز فراهم گردد.
– در مراحل پایانی حیات که وضعیت بیماری غیرقابل برگشت و مرگ بیمارقریب الوقوع است، خدمات بهداشتی با هدف حفظ آسایش وی ارائه گردد. منظور آسایش، معنوی و عاطفی وی و خانواده اش در زمان احتضار می باشد . بیمار در حال احتضار حق دارد در آخرین لحظات زندگی خویش با فردی که می خواهد، همراه گردد.